In gesprek over de strategische koers 2023-2028 ‘Samen thuis met Zorgpartners’
15 mei 2023
Dat de ‘dubbele vergrijzing’ voor de deur staat, is een feit. Hoe Zorgpartners Midden-Holland hiermee omgaat, is nog niet in beton gegoten. De nieuwe strategische koers 2023 - 2028 ‘Samen thuis met Zorgpartners’ benoemt de uitdagingen en geeft richting aan de komende vijf jaar. Marianne Straks en Dick van Duijn, Raad van Bestuur, overhandigden de eerste exemplaren aan de VVAR (Verzorgende en Verpleegkundige Adviesraad), CCR (Centrale Cliëntenraad) en OR (Ondernemingsraad). Met elkaar spreken ze over deze strategie en waar ze kansen zien vanuit hun discipline en waar zij denken dat het eerste aandacht aan gegeven moet worden.
Vanuit de landelijke visie over passende zorg is Zorgpartners op ontdekkingsreis naar wat dit betekent voor al haar betrokkenen. In de visie staan de kernwaarden samen, persoonlijke aandacht en eigen regie centraal. Deze kernwaarden vormen ook de bouwstenen voor de strategie. Voor de komende jaren heeft Zorgpartners drie strategische ambities: Zorg Thuis (Zo lang mogelijk thuis, Zo thuis mogelijk en Communities), Strategische programma’s (Dementie, Herstelzorg en Innovatie en Digitalisering) en Medewerkers.
Marianne geeft aan dat er straks niet genoeg zorgmedewerkers zijn om er te zijn voor onze cliënten. “Daarom moeten we met elkaar bepalen waar we ons verantwoordelijk voor voelen en hoe we die belofte gaan waarmaken. Dat wordt onze strategie.” Voor Marion Zaunbrecher van de OR sprong de belofte eruit dat we niet harder gaan lopen. “Alle medewerkers hebben de afgelopen jaren al harder gelopen, nóg een stapje erbij is geen optie. Met elkaar bekijken hoe we anders gaan werken is een oplossing.” Daarnaast krijgt Marion terug van collega’s dat deze strategie een ander gevoel geeft. Omdat er wordt gesproken over ‘ons’ is de afstand kleiner. Dat spreekt aan. Ook Wendy van den Berg en Miranda van Harskamp, VVAR, onderstrepen deze boodschap. legt Wendy uit. “Wij zien het als een nieuwe wind die door Zorgpartners waait. Door elkaar de ruimte te geven en mee te denken, kunnen er mooie kansen ontstaan.”
“Cliënten gaven vooral terug dat eindelijk eens alle zaken benoemd werden. Nu moeten we samen kijken hoe we deze zaken kunnen oplossen.”
Vanuit de CCR benadrukt Kees Thieme dat de nadruk op eigen regie, zelfstandigheid en positieve gezondheid in de strategie als positief wordt ervaren. “Als mantelzorger is eigen regie heel belangrijk.” Johan Bartels, CCR , vat het geheel samen. “Cliënten gaven vooral terug dat eindelijk eens alle zaken benoemd werden. Nu moeten we samen kijken hoe we deze zaken kunnen oplossen. Deze oplossingen zien wij graag ontstaan in samenspraak met de cliënten.”
Bijsturen is goed
Passende zorg is goede zorg, maar wel anders dan we gewend zijn. Johan legt uit dat er zorgen zijn bij cliënten over de invulling van deze passende zorg. “Ten eerste zijn ze benieuwd naar het tempo van invoeren. Het risico is dat het zo snel wordt ingevoerd dat cliënten niet weten wat hun overkomt. Ten tweede maken ze zich zorgen of deze passende zorg genoeg is. Kunnen cliënten in ieder geval minimale zorg krijgen?” Ook Kees sluit zich hierbij aan en ziet de onzekerheid bij cliënten.
Door cliënten en collega’s te betrekken bij het vinden van oplossingen voor de uitdagingen die er liggen, kunnen er stappen naar passende zorg gezet worden. Wendy: “Daarbij moeten we voortdurend reflecteren en bijsturen. Bijsturen is niet falen, maar leren van elkaar. Het is een proces wat we met elkaar moeten ontdekken.” De situatie is nu dat cliënten recht hebben op professionele zorg. Dit is een systeem dat jarenlang heeft gewerkt. “En het werkt nog steeds”, zegt Dick. “Maar om het haalbaar te houden, moeten we de zorg anders vormgeven. De warmte van onze zorg willen we nog steeds blijven bieden, maar welke zorg laat je en welke zorg hebben onze cliënten écht nodig? Dát moeten we samen verkennen.”
“De warmte van onze zorg willen we nog steeds blijven bieden, maar welke zorg laat je en welke zorg hebben onze cliënten écht nodig? Dát moeten we samen verkennen”
Gedeelde zorg
Invulling geven aan de uitdagingen van de komende jaren is een gedeelde zorg. Extramuraal, maar ook intramuraal. Wendy benadrukt: “Niet vergeten om van elkaar te leren. Niet alleen vanuit initiatieven in de regio, maar ook van collega’s.”
Deze regio is uniek in het besef dat we het samen moeten doen en niet alleen. “We gaan de antwoorden op wat passende zorg is niet alleen invullen”, aldus Marianne. “Het gezegde ‘it takes a village to raise a child’ geldt ook voor het begeleiden van mensen met dementie. Dementie krijg je niet alleen. We hebben alle betrokkenen rondom de cliënten, waaronder de mantelzorgers, vrijwilligers, buren, hard nodig.” Dick is heel positief over dat het besef er in de regio is dat we dit vraagstuk samen moeten oplossen en dat er een netwerk – Gedeelde zorg – is opgericht.
Is het zorg of het leven?
De positionering van de zorg en medewerkers, urgentie in verantwoordelijkheid en innovatie. Daar ziet de groep kansen. Miranda: “Graag houd ik alle medewerkers binnen Zorgpartners. We hebben verschillende centra en onderdelen waar collega’s aan de slag kunnen en Volledig Pakket Thuis (VPT) komt eraan. We hebben veel kennis in huis en dat moeten we koesteren.” Johan vult haar aan: “Ook aan de kant van de cliënt en mantelzorger gaat er veel veranderen. Ik hoop dat we de rol van de mantelzorger kunnen normaliseren, dat hun urgentie in verantwoordelijkheid groeit, en dat de cliënt eerder en meer mag meedenken.” Kees ziet hier ook toekomst in: “Voor mij is het kern van dit verhaal: de cliënt bepaalt, tenzij…. Daarnaast zie ik graag meer inzet van innovatieve hulpmiddelen. Hier wordt heel wisselend per team mee gewerkt.” Ook Marianne sluit zich aan bij ontwikkelingen op innovatief gebied. Daarnaast wil ze het liefst dat alle betrokkenen zo gelukkig mogelijk zijn met de zorg die Zorgpartners kan bieden en dat de medewerkers tevreden zijn.
Over vijf jaar hoopt Dick dat Zorgpartners iets heeft kunnen bijdragen om zorg te garanderen binnen deze regio. “Ik vind het belangrijk dat we omzien naar elkaar. Sommige taken zie ik niet als zorg, die doe je uit liefde. Het hoort bij je gezin.”