"Hartstikke professioneel en met een glimlach"

Anthon Mak is 65 jaar jong en heeft dementie. Sinds een paar maanden woont hij bij Prinsenhof. Samen met zijn vrouw Netty laat hij zijn kamer zien, vertelt hij over de activiteiten en de eerste ervaringen als bewoner.

In de kamer vallen de miniatuur politiewagen, ambulance en brandweerwagen in het raam op. Anthon vertelt: “Ik heb veel vrijwilligerswerk gedaan bij de brandweer en politie. Ik heb in de zorg gewerkt, ook als ambulancechauffeur. Met de ambulance ben ik tot in Oost-Europa geweest. Ook heb ik in dit soort huizen gewerkt als manager.”

Open en warm
Voordat Anthon bij Prinsenhof ging wonen, was hij vaste bezoeker van het ontmoetingscentrum voor jonge mensen met dementie op dezelfde locatie. Daar is hij enthousiast over. Anthon: “Het ontmoetingscentrum vind ik heel goed. Op een gegeven moment ging het niet goed met mij. Toen ben ik naar het ontmoetingscentrum gegaan. Dat was hartstikke professioneel en met een glimlach. Toen ik binnenkwam, mocht ik gelijk meedoen. Ook vroegen ze: Wat kunnen we met je doen? Het is een heel open instelling en warm. Je praat vooral over van alles en je doet leuke dingen. Ik hou van spelletjes.”

Stap voor stap begeleid
Zijn vrouw Netty zit naast Anthon op de bank en vult aan: “De activiteiten op het ontmoetingscentrum in Prinsenhof vond je onwijs leuk. De overgang naar het wonen op deze locatie is ook heel goed gegaan. We zijn stap voor stap begeleid. We hebben een paar keren gekeken en met elkaar gesproken over het wonen hier. Ook werd er tijd gemaakt voor gesprekken met onze twee kinderen van 28 en 31 jaar erbij. Dat vond ik heel mooi. Daardoor ging de overgang van thuis wonen naar hier wonen heel soepel. In het ontmoetingscentrum zijn we al heel goed voorbereid en bespraken we vragen zoals ‘Waar zie je tegenop’, ‘Hoe is het wonen daar’. Ik merk dat hij hier nu op zijn plek zit. Ik hoop daar ook rust in te vinden nu ik weet dat hij het goed heeft en veilig is.”

Verbinding
Nu Anthon een paar maanden bij Prinsenhof woont, heeft hij het goed naar zijn zin. “Liever was ik bij Netty gebleven, maar dat kan niet. Het is hier goed. Vanmorgen heb ik iemand van het ontmoetingscentrum mijn kamer laten zien. Dan weten ze hoe het is als ze hier ook komen wonen.” Netty vindt het mooi dat hij op deze manier wat kan betekenen in de verbinding tussen het Ontmoetingscentrum en het wonen op deze locatie. “De zorg kijkt naar de behoeften van de bewoners en zo hebben ze ook naar Anthon geluisterd. Hiermee zijn ze aan de slag gegaan. Er wordt nagedacht over gezamenlijke activiteiten voor bezoekers van het ontmoetingscentrum en de bewoners, bijvoorbeeld samen koffiedrinken, gesprekken en activiteiten als jeu de boules en tafeltennis.”

Zorg voor Anthon en Netty
Hoe ervaart Netty de zorg? Netty: “Ik zie hardwerkende mensen met passie. Ik merk dat ze de bewoners ook echt een fijne dag willen geven. Ze hebben naar Anthon geluisterd en ze nemen hem serieus. Jouw ideeën over activiteiten pakken ze bijvoorbeeld op. Ik had eerste een drempel om vragen te stellen. Kan ik met deze vraag wel bij de zorg terecht? Maar ze hebben meerdere keren aangegeven dat ik voor elke vraag bij ze terecht kan en altijd mag langskomen. Van praktische vragen over de kamer tot hoe het gaat met Anthon. Er is altijd wel een luisterend oor. De persoonlijke begeleider van Anthon kan ik altijd even bellen of mailen. Toen ik mij ongerust maakte over Anthon, zorgde iemand van de zorg ervoor dat we even konden videobellen. Toen ik Anthon zag en hoorde, stelde dat mij gerust. Dat vind ik echt super. Ook gebruiken ze humor en dat werkt goed bij Anthon. Ik verbaas mij over wat hier allemaal is aan faciliteiten: fysiotherapeut, kapper, pedicure, ergotherapeut. Zo kun je eenvoudig afspraken maken. De maatschappelijk werker is er hier voor Anthon, maar ook voor mij. Dat geldt ook voor de psycholoog. Tijdens die gesprekken merk je dat er hier veel kennis is.”

Nachtje naar huis
“Ook denkt de zorg mee in wat kan en niet. Op zaterdag gaat Anthon wekelijks een nachtje naar huis in Schoonhoven. We doen dan een vaste route naar visboer en een spelletje bij m’n moeder. Zolang dat goed gaat, blijven we dit doen.”

Hoe kijken Netty en Anthon terug op de afgelopen periode? Netty: “We zeggen vaak tegen elkaar: We zijn er stap voor stap op voorbereid. We zien ook dat sommige mensen in deze situatie keuzes uitstellen. Als Anthon acuut opgenomen had moeten worden en we te lang hadden gewacht met een keuze maken, was hij misschien ergens anders geplaatst en weet je niet of dat de juiste plek was geweest.”

En er is ook iets om samen naar uit te kijken voor Anton en Netty. Er staat in de kamer een lijstje met een foto van een echo. Ze zijn beiden ontroerd. “We verwachten een kleinkind. Dat is echt heel bijzonder.”