Een nieuwe uitdaging: leren lopen met een prothese

Wat begon met onschuldige pijn in de linkervoet, eindigde voor Dick Vink (78) in een amputatie van zijn onderbeen. Het is een ingrijpende gebeurtenis, maar hij is nooit bij de pakken neer gaan zitten. “Het was natuurlijk heel jammer, maar ik zag het ook als een nieuwe uitdaging.

Dick is sinds 2008 met pensioen na een mooie carrière als directeur techniek bij Bosch & Siemens huishoudapparaten. Hij vulde zijn dagen met vrijwilligerswerk, vooral op sportgebied, en was elk jaar een paar maanden in het zuiden van Europa te vinden. “Mijn vrouw en ik zijn echte zonaanbidders”, vertelt Dick. “Het was altijd genieten met de caravan. Heerlijk zonder plannen de hort op en wel zien wat we gaan doen.” Eerste klachten Enige jaren geleden begonnen de eerste klachten. “Ik kreeg pijn aan mijn voet, maar het was nog onschuldig. De huisarts dacht dat het misschien met mijn enkels te maken had, maar de klachten werden steeds gekker. Uiteindelijk bleken mijn vaten verstopt te zitten en ben ik gedotterd. Ik heb ook nog een behandeling geprobeerd bij een interventieradioloog in Nieuwegein (de limflow-methode, red.), maar deze kwam net te laat. Amputatie bleek onvermijdelijk. Eerst gingen m’n tenen eraf, maar later ook m’n onderbeen, tot 15 centimeter onder mijn knie.”

De ingreep kwam voor Dick niet als een schok, omdat hij er gedurende het proces langzaam naartoe groeide. Sterker nog: de pijn was af en toe zo hevig, dat hij er soms naar verlangde. “Aan de ene kant vond ik het natuurlijk heel jammer, maar ik zag het ook als een nieuwe uitdaging om te leren lopen met een prothese. Het klinkt raar, maar ik zag daar het mooie wel van in. Ik ben nooit bij de pakken neer gaan zitten.”

Machteloos toekijken
Achteraf gezien had Dick het vooral te doen met zijn vrouw. “Zij moest machteloos toekijken, daar kwam het wel op neer. Je kan als omgeving moeilijk iets veranderen aan de situatie, dat maakt het heel lastig. Maar zelf kon ik er wél iets aan doen, door met wilskracht en doorzettingsvermogen weer op de been te komen. Je moet het maximale eruit halen, het leven stopt niet bij een amputatie. Er zijn bovendien altijd mensen die het nog slechter treffen. Naast mij lag iemand die beide benen kwijt was, dan kom ik nog goed weg.” Na veertien dagen ziekenhuis, start Dick met revalideren in Ronssehof in Gouda, een locatie die goed bereikbaar is vanuit zijn woonplaats Moordrecht. “Ik kreeg een fysiotherapeut en een ergotherapeut toegewezen en die hebben echt geweldig werk geleverd. Een paar dagen voor mijn verjaardag op 17 november kwam ik in Gouda aan, de zaterdag voor kerst liep ik er met prothese de deur uit. Dat ging heel snel. Ik had ook wel geluk dat m’n wond goed genas. Dat verschilt nogal eens.” Het betekent overigens niet dat daarmee alles achter de rug is. “De stomp wordt steeds kleiner en daardoor moet ook de prothese steeds aangepast worden. Het slonk harder dan m’n prothesemaker kon bijhouden, zeg ik wel eens. Ik kan nu weer redelijk goed uit de voeten, maar dat heeft wel even geduurd. Ik heb een tijd niet fatsoenlijk kunnen lopen.”

Veranderd
Door de ingreep zijn er wel dingen veranderd. Zo is op vakantie gaan toch wat ingewikkelder geworden. “We gingen ook altijd graag wandelen in een natuurgebied hier in de buurt, of lekker naar het strand bij Katwijk. Dat soort dingen zijn er nu even niet bij, maar worden hopelijk wel weer mogelijk. Met de prothese gaat het goed, ik heb pas nog twee kilometer gewandeld.”

Vol vuur
Tijdens de periode van onderzoek en ziekenhuizen, komt er van het sociale leven weinig terecht. “Door de pijn ben je niet zo gezellig”, vertelt hij. “Dus alles heeft wel ruim een jaar op een heel laag pitje gestaan. Ik ben sinds 2010 voorzitter van onze vereniging van eigenaren en ook dat heeft nagenoeg stilgelegen. Inmiddels heb ik dat weer vol vuur opgepakt en ben ik er heel actief mee. Het is een wat ouder gebouw aan het worden, dus er moet een hoop geregeld worden. Dat betekent veel overleggen en elkaar vaak zien. Momenteel zoeken we een nieuwe financieel beheerder, daar komt nogal wat bij kijken. Het is heel leuk om daarover in contact te zijn en bij elkaar over de vloer te komen. Mijn vrouw gaat regelmatig met de andere dames even wat drinken ergens, we hebben allemaal een goede band. Dat is heel fijn.”

Gedisciplineerd
Dick zit dagelijks een half uur op de hometrainer en gaat bij mooi weer graag op stap met de fiets. “Dat lukt gelukkig nog prima, net als autorijden”, vertelt hij. “Het in- en uitstappen is wat lastig, maar al met al kan ik nog goed uit de voeten. Ik ben ook heel gedisciplineerd om zo min mogelijk hinder te ondervinden van de prothese. Je lichaam moet er echt even aan wennen, dus ik doe veel spierversterkende oefeningen en heb wekelijks een therapiesessie met de prothesemaker.” Vervelen hoeft hij zich in ieder geval niet. “Ik verzamel ook nog vliegtuigjes van het type Airbus, schaal 1:500. Ruim honderd stuks zijn het er inmiddels.”

Het leven mag er dan wat anders uitzien dan voor de amputatie, Dick ziet het niet als straf. “Ik houd voor ogen dat er nog veel mooie dingen gaan komen. Op een dag zitten we weer in het zuiden van Spanje aan een wijntje op het terras. Dat is een mooie stip op de horizon.”

Dit artikel komt uit het Zorgpartners Magazine: een feestelijke tijd. Wil je het hele magazine lezen? Klik dan hier.