67 kán een hele leeftijd zijn

Hoewel presentatrice Martine van Os (67) de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, denkt ze er nog niet over om thuis te gaan zitten. “Ik moet er niet aan denken om niets te doen”, zegt ze. Ze sport, is bijna dagelijks te zien in haar talkshow Tijd voor Max en is in haar vrije tijd het liefst in musea te vinden. De gemene deler: ze doet alles het liefst samen met andere mensen.

Doordeweeks staan Martines dagen in het teken van haar talkshow. Ze doet research naar de gasten en bereidt zich tot in de puntjes voor. Om vervolgens de visagie in te gaan, kennis te maken met de talkshowgasten en te repeteren. Als ze rond half zeven naar huis rijdt, is ze gelukkig. “Ik vind dat ik geweldig werk heb en vind mezelf een zondagskind. Elke dag ontmoet ik bijzondere mensen, dat is een voorrecht.”

Minidorp
Zeker als je van mensen houdt, zoals Martine. Maar: een bruisend sociaal leven is voor haar niet altijd vanzelfsprekend geweest. “Mijn ouders waren op zichzelf”, vertelt ze over haar kinderjaren die vooral met eigen gezin werden doorgebracht. “Toen ik een jaar of veertien was kampeerden we in Joegoslavië op een eiland. We waren met een grote groep mensen en ieder had z’n eigen tentje. We liepen allemaal bij elkaar binnen en ik had veel vriendjes en vriendinnetjes. Het was net een minidorp. Toen ontdekte ik dat ik mensen om me heen nodig heb.”

Gehoorapparaat
Van de mensen die ze tegenkomt, leert Martine veel. Zoals van de deelnemers aan ‘Nooit meer alleen’. In dit programma volgde Martine vijf mensen die bouwden aan een nieuw sociaal netwerk. “Een van hen was slechthorend en kon lastig contact maken. Hierdoor was hij eenzaam. Eenzaamheid is iets heel vervelends. Het kan ook ontstaan als je niet alleen bent. Als ik hulp nodig heb, heb ik mezelf voorgenomen dat ik duidelijk aangeef waar ik behoefte aan heb. Ik denk dat dat het leven een stuk makkelijker maakt. Ook voor de mensen om je heen.”

Vriendschappen
Investeren in vriendschappen is geen moeite, al maakt Martine er wel bewust tijd voor. “Het klinkt misschien zakelijk, maar ik zorg dat ik geïnteresseerd blijf in mensen. Dat ik hen blijf opzoeken en het contact warm houd. Als je contact zoekt met mensen, dan krijg je daar meestal ook wat voor terug. Ik voeg de daad bij het woord. Hoe vaak zeggen mensen niet: ‘we moeten snel weer eens afspreken’, om daar vervolgens nooit meer op terug te komen. Nee, dan moet je ook meteen de agenda’s erbij pakken. En ja zeggen tegen leuke evenementen waarvoor je wordt uitgenodigd. Pas deed ik mee aan een ‘running diner’, ken je dat? Dan krijg je het voorgerecht in het ene huis. Daar wordt een envelop geopend met de locatie van het hoofdgerecht en uiteindelijk eindig je voor het dessert weer ergens anders. Ik werd de dag erna wakker met een gelukzalig gevoel. Ik had al mijn buren weer gezien en voelde me daardoor ook echt weer onderdeel van het grote geheel. Dat was een heel prettig gevoel.”

Late lunch
Afspraken hoeven niet per se buiten de deur te zijn. “Ik hou van dagjes uit of naar musea gaan, maar thuis samen tafelen is ook heerlijk. Ik spreek tegenwoordig vaker overdag af. Als je ouder wordt merk je dat de batterij eerder leeg is en dat het langer duurt voordat-ie is opgeladen. Dus ik spreek vaak af voor een late lunch, of vroeg diner, net hoe je het ziet. Langzaam eten en alle tijd voor een goed gesprek. Rond een uur of acht gaat iedereen weer naar huis. Dat is ook fijn voor de mensen die niet graag ’s avonds autorijden.”

Nieuwe uitdagingen
Martine is dus niet helemaal immuun voor het ouder worden. “Ik vind 67 nog piepjong, maar ik zie om me heen dat het ook een hele leeftijd kán zijn. Niet iedereen wordt 100 en dat realiseer ik me steeds meer. Als ik nog iets wil, dan moet ik daar nu naar handelen. Daarom ben ik aan het kijken hoe ik – naast mijn werk als presentatrice – weer ruimte kan maken voor acteerwerk. Een film of serie: ik zou het graag nog een keer maken. ”Familie voor het werk“ Onze generatie is opgegroeid met het idee: werk gaat voor het meisje, maar ook voor ziekte en zeker voor dingen die alleen maar leuk zijn. Daar ben ik van teruggekomen. Voor dingen die voor mijn familie en vrienden belangrijk zijn – zoals de expositie van mijn zoon vorige week – maak ik waar mogelijk tijd. Je kunt het allemaal voorbij laten gaan, maar per slot van rekening zijn dit belangrijke dingen in je leven die je niet over kunt doen.”

Dit artikel komt uit het Zorgpartners Magazine: een feestelijke tijd. Wil je het hele magazine lezen? Klik dan hier.